Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Έλληνας: Ο άνθρωπος που δεν αγαπά τίποτα

Αναρωτιέμαι συχνά γιατί φθάσαμε ως εδώ, γιατί κάναμε μια χώρα που δεν αντέχεται με τίποτα...και γίνεται όλο και χειρότερη.

Ποίος φταίει και γιατί; Ποία είναι η αρχή του κακού;

Το έφερα από 'δω, το σκέφτηκα με κάθε τρόπο...τελικά κατέληξα στο αυτονόητο...

Φταίει αυτό που κουβαλάμε μέσα μας (όλοι μας)...το απόσταγμα της όποιας παιδείας μας, της ανατροφής από την οικογένειας μας, της προσωπικής μας αναζήτησης και ζύμωσης...

Με αφορμή τα παραπάνω ρώτησα τον εαυτό μου....

-Πότε πήγα τελευταία σε μια καφετέρια που πούλαγε καλό καφέ;;;
-Πότε πήγα τελευταία φορά σε ένα μπάρ και ήπια καλό ποτό;;
-Πότε πήγα τελευταία φορά σε ένα κατάστημα και δεν είχα την υποψία ότι θέλουν να με εξαπατήσουν;
-Πότε πήγα σε μια δημόσια υπηρεσία και είδα ένα δημόσιο υπάλληλο που να χαμογελά και να έχει βάλει μια προσωπική νότα στο χώρο εργασίας του;;
-Πότε είδα τελευταία ένα πανεπιστημιακό δάσκαλο που το πρώτο για αυτόν είναι οι φοιτητές του και η γνώση τους;;
-Πότε είδα τελευταία έναν ιερέα να ξεχνά ή να αφήνει για το τέλος το αναγκαστικό 'φιλοδώρημα' για την τέλεση του μυστηρίου;;;


Συμπέρασμα 1: Κανείς μας δεν αγαπά καθόλου αυτό που κάνει! Όλοι με όχημα μια δουλεία ή μια απασχόληση προσπαθούν μόνο να βγάλουν χρήμα, χωρίς μέσα εκεί να μπαίνει το μεράκι και η αγάπη της δημιουργίας και της προσφοράς... Δεν είναι τυχαίο πως οι σπάνιες εξαιρέσεις αυτού του κανόνα είναι ξακουστές...Όλοι έχουμε ακούσει για μια φανταστική ταβέρνα κάπου, για ένα φοβερό μπογιατζή και πάει λέγοντας...

Εξακολουθώ...

Κοιτάζω γύρω μου...

-Παντού στο δρόμο βρομιές (αποτσίγαρα, μπουκαλάκια, χαρτάκια κ.α.), δικές μας βρομιές!!
-Παντού αφίσες, βαμμένοι τοίχοι, αμάξια παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια, νεύρα τεντωμένα στα φανάρια, αγένεια στο μετρό (μην αφήσω να βγουν αυτοί που είναι μέσα...να μπουκάρω πρώτος να πιάσω θέση, λες και πάω Αυστραλία).
-Στην παραλία δεν πάμε για τη θάλασσα, πάμε για την ξαπλώστρα και τον καφέ και την μπύρα...γιατί δεν κάθεσαι στην καφετέρια;;; Είναι πιο βολικά!
-Το ηλιοβασίλεμα δεν το κοιτάζουμε, το τραβάμε με το κινητό για να το δείξουμε...Τι ηλιοβασίλεμα να δείξουμε μέσα σε ένα κινητό;;;
-Στα νησιά δεν πάμε για τον ήλιο και τη θάλασσα και το νησί...πάμε για τα clubs...κάτσε στην Αθήνα τότε...
-Στο παπάκι η μαμά, ο μπαμπάς και το παιδάκι. Στο μπροστινό κάθισμα η μαμά με το παιδί αγκαλιά – σαν άλλος αερόσακος...η επιτομή της γονεϊκής ευθύνης. Δεν αγαπάμε το παιδί μας...απλά είναι το αξεσουάρ που λέγαμε πως θα μας απαλλάξει από την άνοια...αλλά τελικά τίποτα.


Συμπέρασμα 2. Δεν αγαπάμε αυτό που κάνουμε, δεν αγαπάμε το περιβάλλον μας, δεν απολαμβάνουμε και δεν ζούμε τίποτα με τρόπο αυθεντικό...Μια κρούστα από φαίνεσθαι και τίποτα άλλο.

Συμπέρασμα 3 και τελικό...

Δεν δίνουμε κάτι από την ψυχή μας πουθενά και σε κανένα.
Δεν αφηνόμαστε ποτέ.


Τελικά: Δεν αγαπάμε και γιαυτό δεν σεβόμαστε τίποτα.